Wojna i Pokoj

W środę wieczorem czasu amerykańskiego, jak tylko Stany Zjednoczone rozpoczęły atak na Bagdad, przyjaciele Jimmiego Cartera, byłego prezydenta USA, który za propagowanie demokracji i praw człowieka oraz szukanie pokojowych rozwiązań politycznych w październiku 2002 roku otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla, zapełnili Salę Symfoniczą w Atlancie w stanie Georgia, aby oddać cześć dokonaniom noblisty. Godzinna uroczystość była amerykanską wersją koncertu, który odbywa się w Oslo w Norwegii podczas rozdania Pokojowych Nagród Nobla. Wydarzenie w Atlancie rozpoczęlo się 19 marca o godzinie 20.00. Był to dokładnie ostateczny termin wyznaczony przez Georga’a W. Busha Saddamowi Husajnowi na opuszczenie Iraku. - W dniu koncertu rozpowszechniona byla opinia, ze wojna nie zacznie sie w tym tygodniu. Jednak zaczęlismy śpiewać krótko przed tym, jak Stany Zjednoczone zdecydowały się zaatakować Irak - mówi Ania Godowska, jedyna Polka śpiewająca w chórze Orkiestry Symfonicznej w Atlancie.

Chór Orkiestry Symfonicznej wykonał “Dona Nobis Pacem” Williamsa. Utwór zaczyna sie slowami: “Naród nie podniesie miecza przeciwko narodowi”. Dzieciecy Chór Miedzynarodowy, trzymajac sie za rece wykonal piosenkę “Dzieci Pokoju” (“Children of Peace”). Przed mową wygłoszoną przez Jimmiego Cartera, zgromadzeni zaśpiewali hymn narodowy. - Stowarzyszenie Cartera zrobiło wszystko, co w jego mocy, aby doprowadzić do pokojowego rozwiązania kryzysu irackiego, ale niestety nie odniosło sukcesu - powiedział były prezydent. Teraz mamy jedynie nadzieję na szybkie i humanitarne rozwiązanie konfliktu. Z jak najmniejszą liczbą ofiar i pokrzywdzonych.

Arthur Blank, wlasciciel druzyny futbolowej Atlanta Falcons poprosil o pochylenie glów na chwile ciszy w uznaniu “bolesnych wydarzeń majacych miejsce dzisiaj na swiecie”. Wyrazil tez troske o oddzialy amerykanskie w Iraku i o "niewinne kobiety i dzieci, które moga stracic zycie bez wlasnej winy." “Martin Luter King i Jimmy Carter mieli wspólne marzenie o lepszym świecie” - dodała Coretta Scott King, wdowa po pierwszym laureacie Pokojowej Nagrody Nobla z Atlanty - Martinie Lutrze Kingu . Program zakonczylo wspólne wykonanie “God bless America”. Jimmy Carter śpiewał, trzymając za rękę żonę Rosalynn. - Przygotowaliśmy krótką wersję tego hymnu i widocznie była za krótka, bo prezydent poprosił, abyśmy zagrali jeszcze raz. - opowiada Ania Godowska. To bylo naprawdę niesamowite wydarzenie. Po przyjęciu odwoziłam koleżankę z chóru do domu i po drodze wymieniałyśmy wrażenia. Kiedy koleżanka wysiadła, uslyszałam w radiu, że Stany Zjednoczone właśnie rozpoczęły atak na Bagdad - mowi Ania.

Bush kills our babies

W sobote przeciwko wojnie z Irakiem demonstrowalo na calym swiecie - wedlug roznych szacunkow - od kilku do nawet 10 mln ludzi. W Nowym Jorku Martin Luther King III, syn Martina Luthra Kinga Jr, powiedział demonstrantom: “Tylko, dlatego, że masz największą bron na świecie, nie znaczy, że musisz jej użyć”. Protestanci zjednoczyli się na terenie całych Stanów Zjednoczonych, od Maine po Hawaje i od Teksasu po Minnesotę. Antywojenne marsze zaplanowane były w 150 głównych i mniejszych amerykańskich miastach.
20 stycznia o godzinie 1 po południu na jednej z głównych ulic w Atlancie odbył się marsz na cześć Martina Luthra Kinga Jr. Uczesticzylam w nim. Była to pierwsza tak spektakularna demonstracja pacyfistyczna w Ameryce przeciwko wojnie w Iraku. Tegoroczna parada zmieniła swój pierwotny charakter. Wierni epigoni tego bojownika o wolność potępili interwencyjną wojnę w Iraku tak, jak on sam w 1968 roku potępił wojnę w Wietnamie. - To wyjątkowy marsz. Jako młoda dziewczyna w latach 60 - tych w ten sam sposób błagałam o pokój w Wietnamie - mówi ze wzruszeniem w głosie 53 – letnia hipiska Miriam Jones. Przyjechała 1200 mil ze stanu Michigan, aby zobaczyć pochód. - Przyznam, że nigdy nie widziałam tej słynnej parady w Atlancie. Nie idę z nimi, ale jednoczę się emocjonalnie. Miriam wytatułowala sobie znak pokoju na prawym kciuku - Chciałam pokazać, że wojna to żadne rozwiązanie. Dzisiaj też w duszy wykrzykuję, o tak, jak ten człowiek przed nami “Nie zasiewajmy nienawiści” - wskazuje na starszego pana niosącego transparent o tej treści.
11 - letni chłopiec niesie kartkę, na której widać napis: “Żadnej wojny przeciwko Irakowi; Wojna - kłamstwo, Pokój - prawda; To jest moje marzenie” (“No war on Iraq; War - lie, Peace - true; This is my dream”). Rodzice wraz ze swoimi dziećmi przyszli zwrócić uwagę na konsekwencje ataku zbrojnego. Uczestnicy parady z pasją wyrażali swoje poglądy. Wielu, zwłaszcza czarnych obserwatorów, podsycało emocje aktywistów - Tak to prawda - krzyczała starsza pani - Bush zabija nasze dzieci (Bush kills our babies). Po co im ta ropa. Musi znaleźć się następca Kinga - tak charyzmatyczny i tak miłosierny. Bush musi się otrząsnąć.
Jesteśmy jego następcami, wyrażamy jego myśli, jego postulaty. To jest cześć oddawana Kingowi . Wojna interwencyjna to żadna sprawiedliwość. King mawiał : “Każdy przejaw przemocy dowodzi moralnej niższości. Najwspanialsze i najtrwalsze walki, jakie zna ludzkość, jakie zna historia to walki ludzkiej myśli. Najnędzniejsze i najkrótsze to walki przemocy. Idea, która potrzebuje broni aby się utrzymac, sama obumiera. Idea, która utrzymuje się przy użyciu przemocy jest wypaczona?” - recytuje z pamięci student Uniwersytetu Morris Brown w Atlancie.
W poniedziałek 17 lutego w Kościele Ebenezer, w którym kazania o treści pacyfistycznej wyglaszał Martin Luther King Jr, zebrali się wyznawcy czterech największych religii: chrześcijaństwa, islamu, judaizmu i hinduizmu. Śpiewając pokojowe pieśni, wierni modlili się przez kilka godzin o pokój na świecie.To bardzo ważne, że wyrażamy swoje opinie teraz, zanim pociski zaczną latać nad naszymi głowami - mówi Ken Whildon, pastor Kościoła Baptystów w Atlancie – Mam nadzieję, że ktoś nas wysłucha. Trzymając się za ręce muzułmanie, chrześcijanie, judaiści oraz hinduiści odmawiali wspólne modlitwy. - Wlaśnie tutaj można zaobserwować gleboką milość ludzką. Chwyciłem muzulmanina za rękę i nie czułem żadnej nienawiści. Czułem jedynie, że on pragnie tego samego co ja - pokoju - mówi Eric Manore, 28 - letni student medycyny, który 11 września 2001 roku stracił ojca w World Trade Center w Nowym Jorku podczas zamachu terrorystycznego.
Są rownież Amerykanie, którzy bardziej niż polityką zaabsorbowani są teraz zwrotami podatkowymi - Nie angazuję się w takie przedsięwzięcia. Wojna na razie mnie nie obchodzi. Muszę się rozliczyć, później czekać będę tylko na moje pieniądze, a poźniej zobaczymy, co będzie z tym Saddamem. Po to wybraliśmy najlepszy rząd, zebyśmy nie musieli się tym zajmować - mówi Donald Roberts, pracownik firmy rachunkowej w Atlancie zapytany o opinię na temat ruchów przeciwko interwencji w Iraku. Obywatele amerykańscy podzielają opinię Alana Greenspana, prezesa Zarządu Rezerwy Federalnej (Fed), iż niepewność związana z wojną ma negatwny wpływ na giełdę i gospodarkę amerykańską. - Albo niech idą na wojne albo niech kończą z tą farsą. Jedno z dwóch. Każdego dnia na giełdzie tracę setki dolarów - mówi John Stuart, prywatny inwestor giełdowy.