Wolna jak człowiek

Zastanawiam się czy aby ostatnio nie traktuję siebie zbyt poważnie? Czyżbym obawiała się doznawać tego co piękne i dobre w moim życiu, czyli siebie? Śmiech z samej siebie mógłby nauczyć mnie pokory i akceptacji samej siebie, nawet jeśli zachowuję się głupkowato. Śmiech z samej siebie przypominałby mi jak bardzo wrażliwa i bezbronna jestem – jak gorliwie pedałuję rowerem, którego koła uniesione są lekko nad ziemią, kontrolując i analizując wszystko co dzieje się wokól mnie. Śmialabym się z braku elastyczności kiedy nadchodzą zmiany, chęci bycia perfekcyjną i za wszelką cenę silną i śmiałabym się także ze stawania okoniem kiedy ktoś niesłusznie mnie krytykuje lub nie akceptuje. Fajnie jest się śmiać z moich slabości i przyjmować je tak delikatnie i jowialnie. Potraktować siebie z przymrużeniem oka, tak z dystansu, bez kontroli i wcielania się w kolejne role.

A co to znaczy być wolnym jak człowiek?